Cyna Sn

Liczba elektronów:	50
Liczba neutronów:	69
Liczba protonów:	50
Elektroujemność (Allred-Rochow, Pauling):	1.72, 1.69
Stopień utlenienia:	+2, +4
Przewodność elektryczna:	82.6*105 1/(*m)
Gęstość (293 K):	7.31 g/dm3
Temperatura topnienia:	232.06°C, 505.21 K
Temperatura wrzenia:	2270°C, 2543 K
Ciepło właściwe:	111
Ciepło topnienia:	7.029 kJ/mol
Ciepło parowania:	295.8 kJ/mol
Przewodność cieplna:	66.6 W/(m*K)

Cyna jest srebrzystobiałym metalem o niskiej temperaturze topnienia. Tworzy trzy odmiany alotropowe.

Właściwości chemiczne

W temperaturze pokojowej cyna nie reaguje z powietrzem. W temperaturze topnienia cyna tworzy z tlenem z powietrza dwutlenek SnO2. W temperaturze białego żaru metal ten spala się w powietrzu oślepiającym płomieniem. Cyna jest odporna na działanie wody oraz słabych kwasów. Po ogrzaniu rozpuszcza się w kwasie solnym tworząc chlorek SnCl2. Rozpuszcza się też w gorących roztworach mocnych zasad tworząc jon sześciohydroksycynianowy:
Sn + 2OH- + 4H₂O -> [Sn(OH)₄]^2-- + 2H₂
Cyna reaguje z fluorowcami tworząc odpowiednie halogenki SnX₄. W wyższych temperaturach reaguje z siarką i fosforem.

Zastosowanie

Cynę używa się do pokrywania ochronnego blachy żelaznej i miedzianej. Duże znaczenie mają brązy - stopy cyny z miedzią oraz stopy z ołowiem o niskiej temperaturze topnienia stosowane jako stopy lutownicze.

Występowanie

Główną rudą cyny jest jej tlenek SnO₂ (kasyteryt) występujący w Boliwii i Brazylii. Zajmuje on pod względem rozpowszechnienia w skorupie ziemskiej 28 miejsce (procenty wagowe).

Ciekawostki

Odkryty przez: znana od starożytności
Pochodzenie nazwy: od łacińskiego "stannum".

Cynę znano już w epoce brązu, kiedy zaczęto stapiać miedź z tym metalem. Do IV wieku naszej ery cynę uważano jako białą odmianę ołowiu.